පේ‍්‍රමය

උත්තරා - “මට තේරෙනවා අක්කණ්ඩිගේ හිතේ තියෙන වේදනාව. මට පුළුවන් කමක් නෑ අක්කණ්ඩියට අනුශාසනා කරන්ට. ඒත් එක දෙයක් මම කියන්ට කැමතියි. ආදරය කියන එක කෙනෙකුගේ හිතේ බලෙන් ආරෝපණය කරන්ට පුළුවන් දෙයක් නෙවේ. ඒක ඉබේම හටගන්ට ඕන. ඒ කියන්නෙ කාටවත් බෑ කෙනෙකුට ආදරය කරන්ට, තමාගෙ හිත ඉඩ දුන්නොත් මිස”

සාමා - “මම එයාගෙන් මුකුත් ඉල්ලුවේ නෑ. ආදරය කියන්නෙ කෙනෙකුට දෙන දෙයක්, කෙනෙකුගෙන් ගන්න දෙයක් නෙවේ. ඒක මම දන්නවා. මට ඕන කළේ එයාට ආවතේව කරමින්, එයාව බලා කියා ගන්ට විතරයි. ගෑනුන්ගේ සිත්වල ඇතිවෙන ඒ ආදරේ පිරිමින්ට තේරෙන්නේ නෑ...”

ප්‍රේමය නම් අසෙනිය කුසුමක් වේ
රිසි වූ කෙනෙකුට පූජා කරන්ට
ලෝබ සිතින් තොර පිදුවමනා වේ
පෙරළා ලබන්ට නොසිතා බිඳකුත්..

විලාසිනියකගේ පේ‍්‍රමය - මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර

කිසිවෙකුට කිසිදින නිශ්චිතව හඳුනාගත නොහැකි ප්‍රේමය නම් සංකීර්ණ ව්වුත් අපූර්ව වූත් මනෝභාවය අසෙනිය කුසුමක්මය. එබඳු ප්‍රේමය අපි ජීවිතය පුරා සොයන්නෝද? නො එසේනම් එබඳු ප්‍රේමය ජීවිතය පුරා විඳින්නෝද?

හැඟීම් සහ විඳීම්

අරමුනු හැඟුම් පොදි ඇහිරුම් අවකාස
දුරු රට ඇවිත් ගතවිය දින සති මාස
රෝහල් බිමක සතියක් කෙරුවෙමි වාස
මට සිහිවුනා ගම්පෙරලියෙ ජිනදාස

දඬුවම් මාරුවක් ලැබී රජරටට ගොස් සිටි ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් එහිදී යතුරුපැදි අනතුරට ලක්‌ව දකුණු අත කැඩී රෝහලේ සිට වමතින් ලියූ කවියකි. ගම්පෙරළිය නවකථාවේ ජිනදාසද දකුණු පළාතේ සිට වෙළඳාමට ගොස්‌ බිබිලේ ඇකිරියං කුඹුර පළාතේදී වෙළඳාමද අසාර්ථක වී මැලේරියාව හැදී අසරණයකු ලෙස රත්නපුර රෝහලේදී මියයයි. ප්‍රේමකීර්ති තමාව ගම්පෙරළියේ ජිනදාස තුලින් දකී.

මිදුලේ ගහේ පීදෙන රන් තැඹිලි වලු
අම්මා අරක්ගත් කුස්සියෙ අඟුරු අළු
අලියා වැටුනු වැව අසබඩ අඟුන දළු
මේවා නොදැක මා හිමිහිට මැරෙනවලු

විමලරත්න කුමාරගම කවියා මහනුවර රෝහලේ මියයාමට දින දෙකකට කලින් තම දිනපොතේ ලියූ කවියක්.

කලා කරුවාණනි

කලා කරුවාණනි
නුඹ මවක් සේ මැයි
නැවුම් දිවියක් කුසෙහි දරනා
තම ගත පෝෂණය
කුස දරන කළලයට පුදනා
විලිරුදා මැදිනා
යහපතම බිහි කරන්නට
දුකම පමනක් විඳිනා

අපේ ගම

ඇළ දොළ සිඳී ගෙන යතත්
ගහ කොල කැපී විකිනෙතත්
මදනලේ සිහිල අඩු වෙතත්
තවමත් හැකිය සනසන්න
ගමට කැලඹුන සිතක්

කොන්ක්‍රීට් කඳු මතින් බැස
නොනිම් පීඩන හිස මත
නිවන්නට ඇවිලුනු සිත
පලායයි ලද අවසරින්
සිහිලස උරුම
ගම වෙත

නියර මත දුවමින්
වක්කඩින් දෙපා දොවමින්
මද නළට අත වනමින්
වැලඳ ගන්නෙමි අපේ ගම
සෙනෙහසකින් නොනිම්

දළ පූට්ටුවා

සියොතුන් මවෙත ඉඟි කොට
හනි හනික පියඹන විට
නෙක සොඳුරු හඬ රැඳුනු
වනපෙත නිහඬ වන විට
සාංකාවට මුහුකොට
උලලේනියද හැඬුවිට
කුමක් හෝ අනතුරක සේයා
දැනුනි මාගේ හදවතට

ගගනත ගුගුරුවාගෙන
මිහිකත සසල කරමින
ලය පසා කරගෙන
උන් හිතේ තන්හාව පිපිරින

මා වියරු නොවුනී
සිත මෙත් සිතින් පිරුනී
දෙදන බිම ඇනුනී
අවසනෙහි මට මෙසේ සිතුනී

දළ යුගල ගැනුමට
මා පණ නසන තරමට
පහත් සිති ඇති කොට
සසර නම් බෝ දුරයි නුඹලට

මීවිත නුඹයි මම ගී පොතකි සුගායන

නුඹ මට මවක් මැයි ලෙන්ගතු බව පිරුන
දුල පුන් සඳක් මැයි සිත් අහස සරසන
සිහිලැල් ගඟක් මැයි දිවි කතරට ගලන
සුන්දර කවක් මැයි දෙතොලග නිති රැඳෙන

පින්බර සිහිනයකි දිවියෙහි සැබෑ වුන
පහනකි හද අඳුර බිඳ සදා දැල්වෙන
ගීයට තනුවක්ය රස භාව පුබුදන
මීවිත නුඹයි මම ගී පොතකි සුගායන

ආපසු ගන්න කාලය නුඹ හා ගෙවන
යලි යලි විඳ ගන්න සුන්දර බව රැඳුන
අනුකම්පනය වන හද ස්වර නිසිව ගලපන
නුඹ වීනාවී මා උර තල මත වැයෙන

තාත්තේ

ගෙවෙන කාලය
නුඹ පිලිඹඳ මතකයෙන්
නුඹේ ආදරයෙන්
ස්වායතයි
තාත්තේ

එදා යුවතියකි මම
අප අතැර යනවිට නුඹ
අද පතිනියක වී
සිහි කරන්නේ
නුඹේ ආදරයමයි
තාත්තේ

පිරිමියකුගේ රළු බව
ඒ තුල රැඳුනු මුදු ගුණ
දැරීමේ, විඳීමේ අපිරිමිත බව
මෙලොව සියලුම දියණියන්
දකින්නේ විඳින්නේ
නුඹෙන්මයි
තාත්තේ