නිශ්ශබ්දතාවය.....

මුනිවතින්
පෙම්වතුන්
උනුන් දෙස
නෙත් යොමා....
දොඩමලුය
හිරු වළාකුලු
ගහකොල
මදනළ

මෑණියනි....

මෑණියනි නුඹ නම්...
මහ මෙරක් හා සම මැයි
මහ සයුර සේ විසල් මැයි
හමන නල සේ සිහිල් මැයි

වැහි පොදකි නුඹ කතරට
පන්හිඳකි කවි ගෙතුමට
සත්සරකි වෙණ වැයුමට
බණ පදකි සිත නිවුමට

දරා දුක මිහිකත මෙන්
සරා සඳ ලෙස නුඹ පුන්
හෙලූ සෙනෙහේ අම කැන්
පිනයි මා....
මකා දිවියේ රළු තැන්

සාගින්න

වැදුන කුලුගෙඩි පහරින් හිසට
නිලංකාර වීය දසතම
පිරුන නෙතු කඳුලු
ගිලිහෙන්නටත් පලමුව
දැනුනා
නැවතුනු බව හදවත

මුවහත් පිහි මන්න
පොරෝ පාරවල්
ගත හැම තැන
ඇහෙනවා ඉකි බිඳුම
ඇටකටු
කට කටාස්

ගලායනා උණුහුම්
රුහිරය තෙමා
බිම සිමෙන්තිය
මිල අනුව වෙන්කරනවා
කොටසින් කොටස
ප්‍රාණ නිරුද්ධ
මා ගත

ගාත් හතරම කොකුවල
එල්ලලා කුර සමගින
අක්මාව ලේ බේරෙන
ඉහලයිලු රසින් පිසුවම
බඩවැල් බොකුත් සේරම
පිලිවෙලකට අඩුක්
කරන අන්දම

කැපූ දිව වලිගය
ලස්සන නම්
යොදා විකිණෙන
අවසානයට හම
ගොඩ ගැසූවා
තැනක වෙනමම

මේ තරමටම නුඹලා
පෙලෙන බව දනීනම්
සාගින්නෙන්
අප සැම කැමැත්තෙන්
පැමින දංගෙට
සස ජාතකයේ මෙන්
සත්තකින් ගෙල
දෙනව පිහියට

මගේ සිහිනය

මගේ සිහිනයට
නුඹ ඇවිත්
ඒ මතින්
නුඹේ සිහිනය
සතපවා
විඳින විට
මම
හැබෑ ලෙස
නුඹේ සිහිනය
මගේම කොට
අවදි වූවා නුඹ
නුඹේ සිහිනයෙන්
මම තවම නින්දේ....

මත්

මත් වෙන්න තව තවත්
සිත කයෙන් වෙන් වෙන්න
හද කීතු කීතු කල
මතක සිත වෙත දෙන්න
අරන් ඒ රිදුනු සිත
අනන්තයටම යන්න
දරුනු සුන්දර මතක
එහි දමා යලි එන්න
තවත් දවසක් ඇවිත්
හීනයට ඉඩ දුන්න
මත් වෙන්න තව තවත්
තව තවත් .... තව තවත් .....

විඳීම්....

ඇයි හිටි හැටියෙම නපුරු උනේ හිත
විදින්න ගලකින් පුංචි පුතේ
අම්ම කෙනෙක් වෙන්නැති පැටවුන් ඇති
උන්ට මවක් දැන් නැහැනෙ පුතේ

පුංචි පැටව් බඩ ගින්නෙ හඬද්දී
කෑම හොයාගෙන එන්ට ඇතී
මියැදෙන්නට කලියෙන් ඒ අම්මට
පැටවුන් ටික සිහිවෙන්ට ඇතී

බලන් ඉන්නවා ඇති පොඩි පැටවුන්
අම්මා එනකම් කෑම අරන්
කව්ද ඉතින් දැන් ඒ දරු පැටියන්
හුරතල් කරන්නේ තුරුලු කරන්

අත්තක කොලයක් හෙලවෙන වාරෙම
රැවටී අම්මා ඇවිත් කියා
පුංචි කුරුළු තුඩු නෙත් දල්වාගෙන
අඬනව ඇති අම්මාව සොයා

රෑට තමයි පාලුව වැඩි වෙන්නේ
අම්මත් නෑ උනුහුම් වෙන්න
ඇහැකිද පුතාට අම්මා නැතිනම්
එක දවසක් තනියම ඉන්න

අප්පච්චී...

මස් පිඬු තෙමා
ලේ ඉරක් වත් ගලා යා නම්
හදවත ගැහෙන බව දැනේ නම්
ගතට නැති ශක්තිය
හිතට අරගෙන නුඹ
නහර ඉපිලෙන තුරු
කාල වර්ණ
ගොරහැඬි සම
උලුප්පා මතුවුන
ශරීර සැකිල්ල
තෙහෙට්ටු කරමින්
දිව ගිලෙන
පිපාසාවෙන් පෙලෙමින්
සංසිඳවන්න වෙර වන්නේ
අපේ ජීවන ගමනේ
යහපත් අනාගතය නම්
පිපාසාවයි
අප්පච්චී...

පුතුනේ.....

පාලුයි ද පුතුනේ නුඹට දැන්
උන්න නම් උකුලේ උඹ නිදන්
තුරුලු කරගෙන සෙනෙහසින්
ගයමි නැලැවිළි ගී හෙමින්

පොඩි කාලෙ හඳ මාම ගෙන්
ඉල්ලුවේ කිරි පැණි මඟ බලන්
රන් තලියකට කිරි පැණි අරන්
හඳ හාමි ඇවිදින් අර බලන්

මා වගේ තව කිරි මව්වරුන්
මේ බිමේ නිදි ඇති උඹ ලඟින්
ම පුතුට හීතල දැනුනොතින්
රෑට තුරුලට වී නිදන්

හිතේ ඇවිලෙන දුක නිවන්
නුඹේ මොලකැටි සිනාවන්
දකින්නට ආයෙත් ඉතින්
මයෙ පුතේ හීනෙන් වත් වරෙන්

එකම අහස යට.....

ඔබටත් පෙනෙනවා මට පෙනෙන මේ හිරුම
ඔබටත් දැනෙනවා මට දැනෙන සඳ කිරණ
හෙලුවත් සෝ සුසුම් එකට එක මොහොතකම
කොයි තරම් නම් දැන් දුරස් දෝ අප දෙදෙන

ඔබගේ කුටිය වෙත සිහිල අරගෙන හමනා
මද නළත් මා ලඟදි උනුහුමයි ගත දවනා
ඉනුවත් නෙතු කඳුලු නුඹට මට එක ලෙසිනා
කොයි තරම් නම් නුඹ දුරස් දෝ මගෙ නෙතිනා

ලැබුවත් අපට රැය සහ දිවාකල එකට
ගෙවුනත් ලැබුව දින එකම දිනයදි අපට
ගැහුනත් දෙ හද අප ගේ එකම සත්සරට
කොයි තරම් නම් නුඹ දුරස් දෝ මගෙ හිතට

අහස සේ...

නුඹ අහසේ වළාකුලක්
හරි සුන්දර රටා මවන
වශී වෙලා බලන් හිටියෙ මම
හැම මොහොතෙම වෙනස් වෙමින්
ජීවිතයම නැවුම් කරන
වෙලාවකට පුදුමයි නුඹ ගැන

හිරුගෙ දාහයෙන් මුදන්න
මුවාකලා ඉර
සඳුගෙ කාන්තිය ගලන්න
මුවා වුනා නුඹ
ඉතින් කොහොම ඉන්නද
පෙම් නොකර නුඹට මම

නුඹ අහසේ වළාකුලක්
හරි සුන්දර රටා මවන
වශී වෙලා බලන් හිටියෙ මම

හදිස්සියෙම වෙනස් වුනෙත්
දුරස් වුනෙත් නුඹ
අඳුර වෙළා විදුලි මවා
නපුරු වුනෙත් නුඹ
නුඹ ගැන තේරුම් ගන්නට
වෙහෙසෙමි තව මම