පෝරුවෙ පුන් කළස් කඳුලින් පිරුනා ද...
මා නැති අඩුව පිරිවර මැද දැනුනා ද...
කාලය නපුරු වී ඇති සැටි හැඟුනා ද...
දෙතොලින් හිනැහුනත් සිත දුක රැඳුනා ද...
රන් හුය යදම් බැඳි අතැඟිලි රිදෙන්නැති...
දිවියේ සතුට හද දොරගුලු දමන්නැති...
සිහිනෙන් වගේ මංගල ගී ඇසෙන්නැති...
නෙතු නොහැඬුවත් සිත සදහට මියෙන්නැති...
බාදක දුක් සුසුම් සතුටින් දරාගෙන...
ඔහු හා හිනැහෙන්න පැතුමන් පුරෝගෙන...
පුලුවන් උනත් නොවුනත් හිත හදාගෙන...
අපි ඉමු අපි ලඟින් සෙනෙහස දරාගෙන...
No comments:
Post a Comment